Τὰ πάντα ῥεῖ

  Δε θα έλεγε κανείς ότι ο Μάρκος ήταν συμβιβασμένος με το χρόνο. Για την ακρίβεια τον σιχαινόταν. Στους τοίχους του σπιτιού του δεν υπήρχε κανένα κρεμασμένο ρολόι, ούτε στο δεξί ή το αριστερό του χέρι φορεμένο. Στην τηλεόραση και το τηλέφωνό του είχε απενεργοποιήσει την ημερομηνία και το ψηφιακό ρολόι. Το ίδιο είχε κάνει στην ηλεκτρική κουζίνα και είχε πάψει να χρησιμοποιεί το φούρνο μικροκυμάτων. Όσο για τον κόκορα στο κοτέτσι του, τον είχε πνίξει όταν του πρωτομπήκε η ιδέα. Τα παντζούρια του ήταν κατεβασμένα και κυκλοφορούσε μοναχά τη νύχτα. Προσπαθούσε μετά μανίας να κρυφτεί από το χρόνο πιστεύοντας ότι μπορεί επιτέλους να του ξεφύγει.

  Ένα βράδυ, αργά, βγήκε προσεκτικά από το σπίτι του. Στο δρόμο ψυχή. Περνώντας από την αγορά, είδε το μανάβη με ένα τελάρο στα χέρια να κατευθύνεται προς την αποθήκη του. Όταν τον προσπέρασε, γύρισε με τρόπο πίσω και του έριξε μια κλεφτή ματιά. Ο μανάβης βρισκόταν ακόμα στην ίδια θέση. Προχώρησε παρακάτω. Η άπνοια ήταν ανυπόφορη. Τα φύλλα στα δέντρα ασάλευτα. Είδε μια γάτα να κρέμεται ακούνητη σε ένα περβάζι. Αφουγκράστηκε λιγάκι και το απόλυτο κενό βυθίστηκε στ’ αυτιά του. Έκανε να περπατήσει αλλά μάταια. Έμεινε μαρμαρωμένος με μάτια μισόκλειστα. Με τα πολλά, τα κατάφερε.

-Πρώτη δημοσίευση στο fanzine επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνον...ΕΦ ΖΙΝ-