Είχα ένα συνάδελφο στην εταιρεία, το Τζώρτζη που ήταν εμμονικός με το ρολόι του. Συνήθης περίπτωση. Το βλέμμα του μισόπαιζε στο Swatch του όταν δούλευε, όταν έτρωγε, όταν μιλούσε, όταν έκανε σεξ, όταν οδηγούσε, όταν απλά υπήρχε.
Ένα βράδυ που είχαμε ξεμείνει στο γραφείο, μου χτύπησε την πόρτα. Μπήκε κλαμένος κρατώντας το ρολόι του στην παλάμη, σπασμένο.«Θέλω επιτέλους να σκοτώσω την ώρα μου. Ξεκίνησα από το ρολόι», μου είπε αλαφιασμένος. Τον πήρα αγκαλιά και κλάψαμε μαζί. Έτσι…
Για να πω την αλήθεια δεν ήξερα πώς να τον βοηθήσω γιατί ήμουν κι εγώ εμμονικός. Χρονομετρούσα κάθε μου δραστηριότητα και κρατούσα αρχείο. Δεν είχα ιδέα από σκότωμα ώρας.
Ύστερα από λίγες μέρες, στη δουλειά, όταν θα κάναμε διάλειμμα, ο Τζώρτζης για πρώτη φορά έφτιαξε καφέ και ανέβηκε στην ταράτσα της εταιρείας. Κάθισε σιωπηλός ατενίζοντας την πόλη, πίνοντας γερές γουλιές καφέ. Ήταν η πρώτη φορά που αποσυνδέθηκε από τα εγκόσμια και άφησε το μυαλό του ελεύθερο, να ξεχειλίσει. Καθώς γύρισε το κεφάλι του για να ξεπιαστεί, την είδε να κάθεται παραδίπλα. Έμοιαζε με την ώρα. Σηκώθηκε και την κλώτσησε στο κενό. Εκείνη διαλύθηκε αθόρυβα στην πτώση. Αμέσως μετά έτρεξε στο γραφείο μου, έσπασε το χρονόμετρό μου και φώναξε: «Τη σκότωσα την πουτάνα»!
Έκτοτε σταμάτησα κι εγώ να είμαι εμμονικός.
-Πρώτη δημοσίευση στο fanzine επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνον...ΕΦ ΖΙΝ-
Comments