Άγγελος Μιχαήλ

...«Θα σας πω μια ιστορία. Είναι βγαλμένη από τα βάθη του ουρανού και της συνείδησής μου.

  Με λένε Μιχάλη και δεν μετρώ πια τα χρόνια μου, γιατί εδώ που βρίσκομαι ο χρόνος έχει σταματήσει.

  Ζούσα μια ήρεμη ζωή με την οικογένειά μου. Μια καλή γυναίκα και τρεις κόρες. Ένα βράδυ ένιωσα δυνατό κάψιμο στο κεφάλι. Μούδιασαν τα χέρια και η πλάτη μου. Ήθελα να ανοίξω το στόμα μου και να τους πω πράγματα πολλά, που δεν είχα πει άλλη φορά. Προσπάθησα να μιλήσω μα δεν μπορούσα. Το στόμα μου παρέλυσε. Μονάχα τις κοίταζα. Και τις τέσσερις. Και τους έδειχνα με το χέρι να σταματήσουν να κλαίνε μα δεν με καταλάβαιναν. Έπειτα σκοτάδι.

Πριν από λίγο καιρό, εδώ πάνω, μου έδωσαν φτερά. Αληθινά φτερά. Και νέο όνομα: Μιχαήλ. Εκείνη την Κυριακή είχα αποφασίσει να κατέβω. Να τις δω έστω για λίγο. Μήπως και με τα χαμόγελά τους αγαλλιάσει το πνεύμα μου. Και κατέβηκα που λέτε. Αθόρυβα. Βρήκα το σπίτι και μου φάνηκε ίδιο με τότε. Ήταν μεσημέρι και έτρωγαν μαζί, σιωπηλά. Η θέση μου κενή και το σερβίτσιο μου στο τραπέζι. Κολλημένος στο παράθυρο τις παρακολουθούσα μέχρι να φάνε. Μόλις τέλειωσαν, σηκώθηκε η μικρή μου και τίναξε από το παράθυρο το τραπεζομάντηλο. Με κοίταξε χωρίς να με βλέπει και έκλεισε το τζάμι.  Ύστερα, με μεγάλο γδούπο χτύπησα στο παράθυρο και την ξαναείδα να το ανοίγει. Πήρε απαλά το περιστέρι από το περβάζι και χαμογέλασε. Το έκλεισε στη χούφτα της και το ακούμπησε στην καρδιά της. Έκλεισα τα μάτια μου και ένιωσα πως το τέλος αυτό ήταν καλύτερο, κι ας έχασα τα φτερά και το όνομα»…